Zobacz komentarze (2):

1. Tyle tutaj pięknych historii porodowych. Moja to niestety trauma. Lekarze i położne sprawili, że najpiękniejszy dzień mojego życia wspominam ze łzami w oczach.
   Do szpitala trafiam 2 styczna. Jest tam wiele przyszłych Mam, których ginekolog stwierdził, że lepiej przetrzymać poród do Nowego Roku. Nikt na izbie przyjęć się nie spieszył. Gdy w końcu nadeszła moja kolej, mąż musiał poczekać na korytarzu, chociaż chciałam, aby był podczas badania. Po bolesnym badaniu zaczęłam krwawić, a żadnych informacji na temat Córeczki nie uzyskałam. Następnego dnia zrobiono mi obciążenie oksytocyną i powiedziano, że w ciągu najbliższych trzech dni nie urodzę. Nikt mi nic nie mówił, a ja martwiłam się coraz bardziej, był to już 42+3 tydzień ciąży. Na dyżurach dodatkowo byli dwaj lekarze, cały czas. Przyjemnie traktowali tylko swoje prywatne pacjentki. Po interwencji mojego Męża zbadano mnie, przejrzano wyniki badań prenatalnych i zdecydowano, że poród wywołany będzie 6 stycznia. W nocy z 5/6 stycznia czułam się już źle. Położna kazała mi iść spać, bo miał mnie czekać poród, badanie ktg nie wykazało skurczów. Gdy będąc po raz X w ciągu kilku godzin, zbulwersowana położna postanowiła mnie zbadać, dla świętego spokoju. Rozwarcie na 6 palców, brak skurczy. Kazała mi wziąć szlafrok, picie i telefon, przeszłyśmy na trakt porodowy. Położne tam były jeszcze bardziej nieprzyjemne. Mąż był szybko od chwili mojego telefonu. Cieszyłam się, że wkrótce Nasza Kruszynka będzie na świecie. Ból był coraz bardziej nie do zniesienia. Rozwarcie stanęło na 6, skurczy brak. Zaczęto podawać mi kroplówki. Coraz gorszy ból, a rozwarcie stało w miejscu. Przyszła poranna zmiana. Położna dużo bardziej zainteresowana, chociaż do najmilszych nie należała. Nie wiem, ile kroplówek dostałam. Resztkami sił kazano mi rodzić na stojąco. W końcu wyczekane rozwarcie na 10 palców. Akurat skończył się poranny obchód. Przyszła jedyna lekarka, która zbadała mnie delikatnie podczas tego porodu. Słyszę, że muszę podpisać zgodę na cięcie. Dziecko utknęło podczas rozwarcia na 6 palców, pcha się buzią. Nagle wokół mnie ogromny ruch. Położna każe mi nie przeć, ale już na to nie mam wpływu. Po paru minutach ciągłego skurczu dostaję w końcu znieczulenie. Nie czuję nic od pasa w dół. Nie widzę nic, co wokół mnie robią. Czuję nieprzyjemne ciągnięcie i słyszę płacz. Nieświadoma mówię lekarzom imię Córki. Jest mi zimno. Po wszystkim położna nakrywa mnie dwoma kołdrami. Ja przesypiam cały dzień. Nie wiem, ilu gości u mnie było, mówi mi to dziewczyna z sali. Córkę dostaję dopiero następnego dnia. Straciłam prawie całą dobę Jej życia. A położna pyta się, dlaczego się jeszcze nie spionizowałam. Córeczka urodziła się z wagą 4040 gram i mierzyła 56 cm, jest cudownie rozwijającą się dwulatką.

2. Rodzilam dwa razy synka 6 lat temu 4 kg i 60 długi poród wskazania do cesarki wpisane w kartę ciazy duże dziecko. Oczywiście lekarze na porodówce mądrzejsi naturalnie synek urodził się z przykurcze mięśni kreczem karku i asymetria. Corcia mija kochana jedyna odeszła w 37 tc serduszko przestalo bić 11 dni przed cc. Poród tragedia miałam niczego nie odczuwać ból ordynator zapewnił że dostanę zewnątrz oponowe bo i tak się na cierpiałam z powodu straty. Traktowanie przez położne i przez lekarzy Masakra. Po przebiciu pęcherza plodowego straciłam przytomność 4 razy mąż nie wiedział co się dzieje. 7 jednostek morfiny i głupie teksty położnej. Córeczkę urodziliśmy sami zostaliśmy sami bez nikogo. Pod sam koniec kiedy mój aniołek był już na zewnątrz przyszła pani doktor i ja odebrała. Nie widziałam mojego aniołka bo bym jej nie poscila umarłam tego dnia. Tylko mąż widział córeczkę. Ja nie dałam rady. Żyj poczesci tylko dla tego że mam mojego synka to on daje mi powód do życia i drugie maleństwo smigajace pod moim sercem. Z całego serca modlę się żeby wszystko zakończyło się tym razem dobrze.